Langzaam sloop Eugène naar de keuken, hij bond de bloemetjesschort voor en haalde de soja minarine uit de ijskast.
‘Soja, sohohoja’ zong hij zachtjes, ‘weinig vet, superzacht, soja...’
Ineens knipte het licht aan, en daar stond mevrouw Arlette in de deuropening.
‘Leg Het Terug’
‘NU’
Maar Eugène voelde zich dapper, hij wist dat hij juist zat, de soja boter hoorde in de vuilbak, en daar zou hij haar gooien. Vette roomboter wou hij, om spek in te bakken, en uwen bruine boterham in te soppen, met bruine suiker.
Geen minarine kon tippen aan die smaak, aan die gewaarwording.
‘Nee, Arlette, ik ga ze weggooien, cholesterol is een uitvinding van de grote margarine en minarine lobby, maar nu is het genoeg geweest, het is eindelijk uit.’
Eugène voelde dat hij niet alleen stond, en ineens baadde de kamer in een fel wit licht. Mevrouw Arlette deinsde achteruit, want achter Eugène dook een massa op, Den Boterberg, terug van weggeweest en met een enorm geraas verpletterde hij mevrouw Arlette.
Tevreden gooide Eugène de soja minarine in de vuilbak, en bakte een paar lapjes spek in een restje boter.
Zachtjes neuriede hij ‘Soja, sohohoja, weinig vet, supperzacht, soja,’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten