woensdag 27 februari 2013

Nooit te vroeg



Na het sporten wandelde Joris bezweet de keuken binnen. Hij trok de koelkast open, nam de fles melk en schonk een glas in dat hij gulzig uitdronk.

Zijn ouders, nonkel Karst en zijn jongere zus Annelies keken toe terwijl ze aan de keukentafel zaten.
Zijn vader balde zijn vuisten en toen hij een tweede glas inschonk begon zijn moeder te huilen.
Niet begrijpend keek Joris naar de keukentafel, ‘Mama, wat is er?’ Er flitste vanalles door zijn hoofd, ze keken allemaal zo bezorgd, zou mémé overleden zijn? of de kat overreden? Was er iets anders gebeurd, had hij zijn ex-vriendin zwanger gemaakt en had die dat tegen ons Annelies gezegd en die natuurlijk tegen de papa?
Vragend hief Joris zijn handen in de lucht.
‘Watte’ vroeg hij in schabouwelijk Verkavelingsvlaams terwijl hij zijn melksnor wegveegde.
Zijn vader liep rood aan, ‘watte?!?’ riep hij, ‘Rustig, nu Karel’ piepte zijn moeder’ ‘Papa, wacht efkes’ riep Annelies.
Wat was hier gaande?

Joris wou naar zijn kamer gaan, maar nonkel Karst hield hem tegen. ‘Jongen, we moeten even praten, ik ben hier omdat ik dicht genoeg bij jou sta om het op te merken, maar toch niet tot dat kerngezin hoor, jongen, wij moeten praten, als volwassen mannen bij elkaar.’
Snel dronk Joris het laatste restje melk op. Zijn vader stond op van tafel en liep vloekend naar de gang, zijn moeder begon hysterisch te huilen, en Annelies suste, terwijl ze haar arm rond hun mama haar schouder legde.
‘Wat is hier aan de hand’ riep Joris, ‘Niet agressief worden, jongen. Kom ga zitten, we weten dat je een probleem hebt, we volgen het al een paar weken, en vandaag zijn onze vermoedens nog maar eens bevestigd. De manier waarop jij drinkt, als een bezetenen dat glas leegkapt, zelfs niet genietend van de drank, gewoon zo snel mogelijk alles naar binnen kappen, en bijvullen en terug ad fundum. De snelle roes, de gemakkelijke vlucht.’
‘Het is melk’ stamelde Joris.
‘Ja, misschien, maar de manieren zijn er, de tekenen wijzen in dezelfde richting, je bent nog jong, nu moet je je herpakken, voor het misgaat, want straks gaan de cijfers op school achteruit, foute vrienden, goedkope pils en wodka uit de nachtwinkel, de goot jongen, in de goot staat een naam, Jouw naam.’
‘Ik zit in mijn tweede jaar rechten, ik sport, ik heb geen probleem’ riep Joris.
‘Stil jongen, rustig maar, we menen het goed. ‘ ‘Ontkenning, mama, hij ontkent nog.’ hoorde Joris zijn zus fluisteren.
‘Er is niets te ontkennen, het is melk!!!!’
‘Nee, man, je bent op de foute weg, we hebben het hier allemaal gezien, de snelle gulzige zoektocht naar goedkoop vertier, en dan vieze ziektes opdoen, en u prostitueren om geld te vinden, en uw moeder heeft al zo’n verdriet.’
‘Het is MELK, MELK, alstublieft’
‘Rustig Joris, dit is voor ons ook niet makkelijk.
Nonkel Karst knikte naar de deur waar twee mannen in witte jassen verschenen, en langzaam Joris meenamen.
‘Het Is MELK, GODVERDOMME, MELK!!’ riep Joris terwijl hij in de anonieme wagen werd geduwd.
Huil maar troostte Nonkel Karst zijn zus, het is voor niemand makkelijk, maar beter voorkomen dan genezen.’


zaterdag 16 februari 2013

Valentijn



Irène was blij dat ze assorti ondergoed had aangetrokken, en dat alles netjes onthaard was. Dat moet uiteraard niet, maar ze was al zo onzeker over haar lichaam dat ze desbetreffend geen extra stress kon verdragen.
Marcel keek haar aan, ‘Woooooow, Irène’ sprak hij smachtend, ‘Kom hier da’k u…’
Voor hij verder kon gaan piepte Irène ‘Marcel, ik moet u eigenlijk iets zeggen, we moeten wel een condoom gebruiken, want ik heb, allee, ‘t is te zeggen, ge moet weten,…’
Marcel keek haar met blinkend oogjes aan.
‘Ne soa, Irène, echt? Waaauw, Irène, ik kick op vieze ziektes’
Hij hijgde moeilijk en keek haar likkebaardend aan.
‘Wat heb je voor daddy in de aanbieding, baby’, kreunde hij.
‘Wel, stamelde Irène ongemakkelijk.
‘Is het genitale herpes? Cindy had genitale herpes, dat was lachen. Of goede ouderwetse syfilis? Of een druiper? Nee, bij dames heet dat Gonorroe zekerst. Kom Irène, zeg het, baby, ik ben helegans opgewonden, laat mij niet langer wachten, komaan, darling, zeg het. Zijn het schaamluizen? Of een serieuze hiv-besmetting?’
Hij kwijlde nog net niet
‘Candida’ fluisterde Irène, ‘een schimmelinfectie, ik heb zalf van den dokter, maar het is het beste als ik tijdens…’
‘CANDIDA?’ Schreeuwde Marcel,
‘Candida?
Fucking CANDIDA, dat is geen soa, loeder, dat is een ordinaire vaginale ontsteking die veroorzaakt wordt door een schimmel die van nature aanwezig is in de vagina en normaal geen last berokkent.
Trut.
Hebt ge antibiotica gepakt, zeg het maar, vuil liegebeest of wast ge u met zeep, dààr?
Ik dacht dat ge iets schoons onder de leden had, sorry Irène,een relatie is gebouwd op respect, en vertrouwen.
Ik ga.’
Irène keek hoe Marcel zijn broek aantrok, en veegde een traan weg.–

donderdag 7 februari 2013

Chantage



‘Nee, Jos, ik denk er niet aan.’

Angèle was furieus, wat dacht hij wel, de kloefkapper, de neuroot, de labbekak, zomaar, zonder voorafgaand overleg, zonder ook maar één moment stil te staan bij haar gevoelens, bij haar eigen private space, haar luchtbel, nee, gewoon een beslissing nemen, achter haar rug om, waar zaten zijn gedachten, had hij wel gedachten, buiten die paar primitieve oergedachten zoals ’seks’ ‘eten’ ‘voetbal’.
Jos keek hulpeloos om zich heen, niemand zou hem helpen, het was hij tegen Angèle, Jos tegen de kolos.
Zijn lippen krulden lichtjes opwaarts bij dit binnenpretje, maar Angèle zag alles.
‘Jos!’ krijste ze ‘Gij zit mij zowat een beetje uit te lachen, gij onbetrouwbaar sujet, Neanderthaler, digibeet.’
Ze liep rood aan, woedend priemde ze haar vinger tegen zijn borstkas.
‘Voor de laatste keer, NEE , en zeker niet als je er zo’n smoelwerk bij trekt, ge kunt op uwe kop gaan staan, NEENEENEE.’
‘Ze lijkt Milquet wel’, dacht Jos.

Hij zuchtte en ging langzaam door de knieën, Angèle verbleekte, ‘oooooooo’, kreunde ze zachtjes, nee, Jos, niet doen, niet weer.’
Jos steunde eerst nog op zijn handen, het vasttapijt prikte aan zijn kalende schedel, hij ademde uit, en strekte langzaam zijn benen in de lucht.
Hij voelde hoe het bloed naar zijn hoofd stroomde.

‘Ge gaat, ontploffen, Jos, doe het nu niet’ kreunde zijn eega.
Jos werd roder, en roder en roder…
‘Stop Jos, stopt ermee, wat gaan de buren denken.’
Roder en roder en roder…
‘Oké, ‘t is goed, Ge krijgt u goesting.’

Jos zette zijn voeten terug op de grond en liep duizelig naar de keuken