goede bedoelingen

Kelly zuchtte. Ze keek door het raam, buiten staarde de grijze lucht balorig terug. Op haar Facebookpagina zag ze foto's van vriendinnen die op vakantie naar de zon waren, een citytrip naar Boedapest hadden gedaan, en een welnessweekend  in Berlijn.
Er stonden dingen bij als: 'Omdat ik het verdien' en 'omdat we het waard zijn' en zelfs 'omdat het kan' bij een foto van een vriendin die even snel op en neer naar Rome was gevlogen om een terrasje te doen.
"Omdat het kan" mompelde Kelly boos en ook wel een beetje afgunstig, " 't is niet omdat het kan dat je het ook maar moet doen, 't zou schoon zijn als iedereen zo dacht."

Maar ergens stak het, zij stond niet elke dag de lucht te verpesten met haar bolide in de file, zij at geen koeien die gewoon door hun geprot alles vervuilde, ze voelde zich zelfs schuldig als ze op zondag, en dan nog niet eens elke zondag, een pistolet met kaas at, want eigenlijk zou ze alle dierlijke producten moeten schrappen? Toch?
Eigenlijk wou ze het zich allemaal niet aantrekken, wou ze ook het vliegtuig pakken voor 35 euro en de wereld zien, bbq'en met  grote lappen lekker vlees, soms zelfs de auto pakken om naar de bakker te rijden als het regende.
Maar nee, zij was zelfbewust en deed aan thuiskamperen en ontdek je eigen stad (op de fiets).

Doeme toch


Ze hoorde niet hoe meneer Janssens achter haar stond, en schrok even toen hij zijn armen om haar nek sloeg.
'Verrassing, vrouw van mijn leven' fluisterde hij in haar oor 'kijk, verse frambozen, en die waar een worm in zat heb ik al weggegooid.'
Kelly glimlachte 'wie wou er nu naar Rome als je een man hebt die frambozen plukt' dacht ze.
'Ze stonden in de reclame in de  Delhaise, uit Israël, zottekes toch?' ratelde Meneer Janssens zonder schaamte.

Even wou Kelly dat ze in het vliegtuig naar Rome zat.
Alleen.

If you can't beat it, eat it!

Kelly was blij dat ze er eens veertien dagen tussenuit was geweest, en het had blijkbaar toch alleen maar geregend hier in België, dus ze had niets gemist. Maar toch was het pretig om weer thuis te zijn, en nieuwsgierig liep ze naar haar tuin. Wat zag die er fris groen uit, en vol. 
Maar waar waren haar planten? Vreemde groene grassen verstikte de erwtjes, er waren veel meer netels dan ze twee weken geleden had laten staan voor bloedzuiverende netelsoep. En die stevige plant met grote bladeren die ze zo mooi  vond dat ze hem uit de berm had gegraven en in haar border had gezet stond nu in heel haar tuintje.
Dit kreeg ze nooit meer goed, en straks kwamen de vrienden van leef lekker Zonder pesticides (llZp). Als een waanzinnige begon Kelly te wieden.

Na een kwartiertje zakte ze hijgend door haar knieën, er was geen beginnen aan, wat zouden ze straks wel van haar denken, zo'n slordige tuinvrouw hadden ze waarschijnlijk nog nooit gezien.
Wat later stonden ze allemaal te kijken terwijl  Kelly zich verontschuldigde, en iets over invasie van onkruid mompelde.

'Onkruid bestaat niet, lieve schat,  kijk toch eens wat een meerwaarde hier op jouw stukje grond. Daar kan je toch alleen maar dankbaar voor zijn' zei Eline, 'oh, je hebt zelfs distels, weet je dat dat een waardplant is voor de baby's van de distelvlinder? Schattig toch, misschien hebben die rupsjes ook jouw zonnebloemen daar opgegeten.' Kelly piepte iets, ze had nog niet gezien dat haar mooie zonnebloemen kaalgevreten waren, en wie noemt rupsen nu baby's? Fons had een al een stukje netel afgebroken, 'heerlijk gesnipperd in de sla' riep hij verrukt. 'En die', vroeg Kelly, wijzend naar de grote stengels met mooie blaren 'wat is dat, mag dat weg?'
'Japanse duizendknoop' kirde de dames in koor, 'onverwoestbaar, kan zelfs tegen round up, haha dit is de natuur die een middelvinger maakt tegen Monsanto. ' Maar er is zo veel' kreunde Kelly. 'Lekker als spijs, zoals rabarber' zei Fons wiens mond nu vol met vogelmuur zat, want dat is zo lekker fris, en zit boordevol ijzer!
'Maar waar zijn mijn koolrabi's ' Kelly huilde nu bijna. Ze keek naar de kaalgegeten stengeltjes van wat eigenlijk mooie, lekker koolrabi's hadden moeten zijn. Ze wou precies niets meer horen en begon onkruid tussen de aardbeien uit te trekken.
'Aaaaaaaah, niet doen, kortzichtig mens' van schrik gooide Kelly de uitgetrokken plantjes op de grond. Barbara bukte zich en raapte ze liefdevol op. 'zeweetnietwatzedoetschattie' fluisterde ze tegen de plantjes. Dat is wel zevenblad, en dit zuring, en daar ligt nog wat hondsdraf.' Terwijl Barbara een beetje grond los woelde om de planten terug uit te planten, raapte Fons ook een deel van de plantjes op. 'Heerlijk in salade, in kleine stukjes!' 'Jammer dat al die broccoliplantjes in de weg staan, je zou veel meer wild voedsel kunnen oogsten, met een beetje geluk krijg je rupsen van het grote koolwitje, een mooie vlinder, en meer plaats voor herderstasje en hagewinde. '

Kelly droop af.  Zou netelgier ook tegen bemoeizieke onkruidlovers helpen?

Een nieuw concept

Het was een foutje van de natuur, had de professor gezegd, een klein mankementje, ietske teveel, vlees noch vis.
En dus reed hij nu rond met haar camionette.
Naar scholen, en buurtverenigingen, voetbalclubs, bejaardenhuizen, speelpleinen, ervaringsgerichte scholen, boerinnenbonden, naar mondaine feestje en slempartijen, biljartlokalen en sportverenigingen. Als je hem vroeg, kwam ze.
In grote letters op zijn camionette
‘Zit het niet mee, bel René(e)’

Vaak gaf René(e) lezingen, hij toonde dat het oké was om anders te zijn, dat je, zelfs al had de natuur een gemene grap met je uitgehaald, je leven in handen moest nemen. Vooruit met de geit! Geen woorden maar daden!
Maar eigenlijk was dit slechts een randactiviteit, de core business van René(e) was iets anders, ze had een Talent en dat had hij ontdekt toen ze nog jong was, en zijn seksualiteit nog voor verwarring en twijfels zorgde. Op een dag stond ze voor de spiegel, poedelnaakt het teveel te vervloeken, en toen ineens was daar Het Inzicht.
Als Franciscus (Franciska?) werd hij van haar paard gebliksemd, en huilend zeeg ze neer voor de spiegel. Eindelijk, eindelijk was daar het Licht, het Doel, het Waarom.

Renee is Slecht/Goed Nieuws Man.

Een roze maillot, zwarte cape, deftige hoge hoed, en gemakkelijke stapschoenen werden haar uniform, de camionette zijn trouwe gezel.
Mensen hebben het deze dagen moeilijk met slecht nieuw, maar elk ongeluk heeft zijn keerzijde, het goede bestaat enkel dankzij het kwade, yin en yang.
René(e) belde aan de voordeur van het witte huis, een eenzame kat miauwde, de vrouw deed open, René(e) boog het hoofd en nam zijn hoed af.

‘Goedenavond, mevrouw, Slecht/Goed Nieuws Man hier.
Het leven is niet altijd eenvoudig, maar alles heeft zijn keerzijde, het slechte nieuws is dat uw man zonet geplet werd in de Kennedytunnel, het goede nieuws echter is dat zijn minnares, u tot hiertoe onbekend veronderstel ik, bij hem in de auto zat en gruwelijk verminkt werd’
Uit de woonkamer klonk gelach en gezang ‘Is het papa?’ riep een kinderstem. De vrouw verloor haar bewustzijn en Slecht/Goed Nieuws Man verdween met haar camionette in de duistere nacht, op zoek naar nieuwe avonturen.

Kabouters

Bij nacht en ontij sloop hij het huis uit, en liep naar het bos.
‘Paddenstoelen zoeken, paddenstoelen zoeken’
Hij plukte tot zijn mandje vol was en sloop terug naar huis.
Voldaan kroop hij naast zijn vrouw die vredig lag te slapen.

Of hij danste rond de oude eik, of poetste een lantaarntje op.

In zijn kleerkast lagen, veilig verstopt tussen zijn truien, een rode puntmuts en groene pantoffeltjes. Hij kende het werk van Rien Poortvliet vanbuiten.

Maar hoe moest het nu verder?

Hij snifte luid, de psychiater reikte hem de doos met zakdoekjes aan.
‘Ik ben credit risk controller in een gewaardeerde firma, maar eigenlijk diep vanbinnen voel ik mij een kabouter.’

De psychiater kuchte, schraapte zijn keel en zei toen zakelijk, en zonder zweem van spot:
‘Beter zo dan andersom.’

Plantaardige vetstoffen

Langzaam sloop Eugène naar de keuken, hij bond de bloemetjesschort voor en haalde de soja minarine uit de ijskast.

‘Soja, sohohoja’ zong hij zachtjes, ‘weinig vet, superzacht, soja...’
Ineens knipte het licht aan, en daar stond mevrouw Arlette in de deuropening.

‘Leg Het Terug’
‘NU’

Maar Eugène voelde zich dapper, hij wist dat hij juist zat, de soja boter hoorde in de vuilbak, en daar zou hij haar gooien. Vette roomboter wou hij, om spek in te bakken, en uwen bruine boterham in te soppen, met bruine suiker.
Geen minarine kon tippen aan die smaak, aan die gewaarwording.

‘Nee, Arlette, ik ga ze weggooien, cholesterol is een uitvinding van de grote margarine en minarine lobby, maar nu is het genoeg geweest, het is eindelijk uit.’
Eugène voelde dat hij niet alleen stond, en ineens baadde de kamer in een fel wit licht. Mevrouw Arlette deinsde achteruit, want achter Eugène dook een massa op, Den Boterberg, terug van weggeweest en met een enorm geraas verpletterde hij mevrouw Arlette.
Tevreden gooide Eugène de soja minarine in de vuilbak, en bakte een paar lapjes spek in een restje boter.
Zachtjes neuriede hij ‘Soja, sohohoja, weinig vet, supperzacht, soja,’