Daar komen de giraffen, in rijtjes van twee lopen ze over het podium.
Lange nekken gemaakt van lege rolletjes huishoudpapier, slordig geverfd door onhandige kleuterhandjes. De trompetjes klinken veel te hard door de goedkope geluidsinstallatie.
Meneer Vermandere zuchtte diep en kruiste zijn armen over elkaar 'godgodgod in den hogen hemel' mompelde hij tegen niemand in het bijzonder. Mevrouw Vermandere gaf hem een stomp en een dodelijke blik, om vervolgens een traantje weg te pinken.
Daar kwam haar trots, haar geweldig kind, onze Ronny, verkleed als olifant, met een slurf gemaakt van papier maché, zelf gemaakt, wel te verstaan. Wat een mooie slurf, wat een talent had dat kind toch, een mooie toekomst lachte hem toe. Het Mas was gewoon voor hém gebouwd.
Een denkrimpel krulde in het voorhoofd van mevrouw Vermandere, Ronny was natuurlijk ook erg verstandig, hoogbegaafd zelfs, dus misschien wou hij wel liever gaan studeren, chirurg, of gevechtspiloot worden.
Meneer Vermandere zuchtte, en keek verveeld naar de olifantendans, infantiel gedoe. Oké, het zijn kleuters, maar is dat een rede voor dit debiel gehuppel? En dan die slurven. Hij wierp een blik op zijn vrouw, ze zat met tranen van ontroering naar deze wansmakelijke vertoning te kijken. Hij zuchtte nog eens, harder nu.
Hier en daar fluisterde stemmen 'stil!' en 'sttttttt'
Mevrouw Vermandere snikte hoorbaar nu, stel u voor, en dan op missie naar Afghanistan, of nog verder, je hoort zo van die verhalen. En dan op een mooie dag de politie aan de deur, met de pet in de hand en een 'Mevrouw, u kan best even gaan zitten.'
Mevrouw Vermandere liet haar tranen nu de vrije loop, haar man keek zeer geërgerd naar zijn eega.
Zij vond het natuurlijk weer geweldig, straks zou ze weer tegen iedereen lopen zeiken hoe geweldig en talentvol hare Ronny is, en dat zij ook best veel talent had, maar door huwelijk en baren en vooral door haar man verknecht werd en haar schilderskiel voor een ordinaire bloemetjesschort had moeten ruilen.
Hij zuchtte, en probeerde zich op de dansende bloemen op het podium te concentreren, nog een kwartiertje, en dan konden ze naar huis.
Mevrouw Vermandere wilde er niet meer aan denken, zo'n schoon leven, zoveel talent, nog een kwartiertje, en dan konden ze naar huis.
Kloteschoolfeest.
Dachten ze beide.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten