Langzaam ontvouwde de bloem zich.
In de winter had ze knolgewijs onder aarde en modder en sneeuw en ijs gezeten, bibberend en verlangend naar het grote kiemen. Langzaam was ze boven de aarde gekomen, eerst aarzelend een beetje lichtgroen, maar dra krachtig met blaadjes en knop en bloem en al.
En nu dus ontvouwen, sierlijk, elegant.
Eigenlijk zou er wel vioolmuziek bij passen, een strijkje, of misschien een vrolijk trompetje.
Wat volgde was een grote duisternis en malende tanden.
Ook voor koeien is de eerste lentedag een waar feest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten