Kelly beet op haar tanden, ze zou geen melk meer drinken, niet in de koffie, geen chocomelk, geen yoghurt, geen slagroom, geen ijsjes -ze snikte even - geen rijstpap of pudding, geen dubbele vla, en ook geen enkele, geen kaas.
Ze beet op haar nagels en dacht aan al die kalfjes die net geboren bij hun moeder werden weggehaald, een restproduct, bijna afval, gedumpt in een kist, zonder mama, helemaal alleen,
Kelly snikte, en ze herinnerde zich de wazige foto die haar mama vroeger altijd bij had, van haar, een babyversie van Kelly, zielig hoopje prematuur, met een pampertje dat maten te groot leek, en met zo'n eng buisje in haar neus. Een garnaaltje, in een plastic bakje overgeleverd aan de goodwill van enkele norse zuster-verpleegster.
Geen denken aan dat haar mama haar mocht aanraken, of pakken, of de borst geven, neeneee, dat was allemaal slecht, melkpoeier kreeg ze, en liefde moest ze later maar inhalen.
En had er iemand compassie met haar? Of met haar mama? Kelly lachte schamper, ze slikte haar tranen in en opende een grote pot B&J-ijs, bananasplit helemaal voor haar alleen.
Er zijn grenzen aan veganisme
Geen opmerkingen:
Een reactie posten