dinsdag 14 juni 2011

Leonidas

'Missen is iets raar.' Dacht Irène terwijl ze bij Leonidas op haar beurt stond te wachten. Ze bestelde een kilo witte pralines - alleen die zonder noot- en zuchtte terwijl het meisje een doosje uitzocht.
'Is het een cadeautje?'
Irène knikte.
Nee, het is geen cadeautje, maar dat moest dat jong schaap niet weten, het was puur voor zichzelf, om mezelf eens te verwennen, want ik verdien het', dacht Irène. De gedachte klonk vals en nagekauwd uit het boekje met 100 tips voor een zelfverzekerd en stressvrij leven.
Op de voorkant stond een vrolijke niet zo jonge vrouw meer, met lachrimpeltjes, en een witte jurk, te midden van een veld met zonnebloemen.

Haar man had het haar gegeven, voor haar veertigste verjaardag.
Irène haar glimlach verstarde, die pralinetrut had het doosje veel te stevig ingepakt, ze scheurde haar nagels door die stomme plakband.
Ze stak twee pralines tegelijk in haar mond en liet ze smelten.
Veel te zoet, ze slikte moeizaam.
Wanhopig propte ze er nog een praline bij. En nog één, tranen schoten in haar ogen. De kat keek haar niet begrijpend aan.
Zo moeilijk kon dat toch niet zijn, nog twee erbij.
Irène kneep in het doosje, en kwijlde op het hulpboek.


Ze keek op de klok, nog een half uurtje voor haar Jean thuis zou komen, nog een half uur om de pralinetroep op te ruimen.

Huilende tastte Irène naar de papieren zakdoekjes die ergens in haar tas zaten en veegde haar mond af.
Godverdomme, de dood kan zoet zijn. My ass. Niks zoet, en eigenlijk ook niet dood. Volgende keer misschien toch met noot proberen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten