'Jamaar, jamaar, zo zijn we niet getrouwd. Dàt was de afspraak niet.'
Hilde keek haar man streng aan. Heel de dag had ze er niets van gezegd, maar nu werd het haar te machtig en vol afgrijzen keek ze naar de broek van haar echtgenoot. Een traan rolde uit haar ooghoek, dat kon hij haar toch niet aandoen, ze hadden nog zoveel plannen, jong, viriel, potent, vruchtbaar, allee, zo, hunkerend enzo
'Het is voor Gaia.' Mompelde Eric.
Jahaa, dat wist ze wel maar de gevolgen, had hij daar al aan gedacht met zijn miezerig kippenbrein? Hoe ver gaat die solidariteit? Want zo losjes in de broek, wat hebben die zwijnen daaraan, niet veel zou ik denken, voel je hun pijn? Voel je de frustratie van die niet-meer-zo-mannelijke-beren?
Ze waren een geëngageerd koppel, links en vegetarisch en elke maand geld storten voor 11 11 11 (omdat honger een onrecht is), veel met de fiets, een affiche van het deeltijds kunstonderwijs aan hun venster, en altijd een klein stapje verder gaan dan de modale bakfietsouder, écht links dus. Maar nu dreef hun engagement een wig tussen dit ozo schone koppel.
'Waarom ben je niet gaan protesteren tegen die kippen in die veel te kleine kotjes? Dan hadden we tenminste... ' Hilde haar stem stokt.
'Bon, als het moet dan moet het.'
Ze gaf Eric de jutte zak, nam een baksteen in elk hand en zuchtte diep.
Uiteindelijk zijn kinderen ook veel te belastend voor het milieu.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten